Ostatnio przetacza się przez media fala dyskusji na temat przyszłości gimnazjów. Mają one swoich przeciwników i gorących obrońców. Mamy dobre…
Jednym z najważniejszych zadań stojących przed polską edukacją jest zmiana filozofii myślenia o edukacji najmłodszych i sposobie komunikowania się nauczycieli z uczniami i rodzicami. Konieczne jest odejście od postawy, która zakłada, że nauczyciel ma monopol na wiedzę i wie z góry, co jest najlepsze dla uczniów, a dzieci są biernymi wykonawcami działań, które nie zawsze sprzyjają ich rozwojowi. Dzieci przychodzą do szkoły ze zróżnicowanym poziomem doświadczeń poznawczych i społeczno-kulturowych, szkoła nie może być miejscem, w którym nie uwzględnia się indywidualnych zasobów i potrzeb rozwojowych dzieci i koncentruje się działania na realizacji programu nauczania, czasem podręczników, a nie wspieraniu rozwoju dzieci.
Program „Cyfrowa szkoła” jest wielką szansą dla polskiej edukacji i dla polskiej szkoły. Potrzeba nam nowoczesnej, wysokiej jakości edukacji dostępnej dla każdego ucznia i docierającej wszędzie tam, gdzie trzeba uczyć dzieci i dorosłych. Program: „Cyfrowa szkoła” ma szansę zaspokoić te potrzeby.
Ustawa o Systemie Informacji Oświatowej z 15 kwietnia 2011r.
Projekt nowelizacji:
Ustawa o SIO z 2011r. wprowadza daleko idące zmiany w procedurze zbierania danych na potrzeby statystyki oświatowej i finansowania oświaty.
Z punktu widzenia zarządzających oświatą – zarówno na szczeblu krajowym, wojewódzkim jak i gminnym – zmiana ta jest niezwykle korzystna. Wiarygodne dane na temat każdego z elementów potrzebnych do właściwego rozdzielenia puli pieniędzy zagwarantowanych w corocznym budżecie na oświatę (patrz np. Algorytm podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego na rok 2012) pozwolą na kierowanie strumieni pieniędzy adekwatnie do potrzeb w każdym z samorządów.
Wyeliminuje to wiele błędów i nieścisłości. Podobnie ma się sprawa odpowiedniej weryfikacji rejestru placówek (w tym nr REGON) oraz przeglądu bazy oświatowej, a także ponownego dostępu do raz wprowadzonych danych i możliwości uzyskania raportów i benchmarkingu pozwalającego umiejscowić daną placówkę, czy gminę na tle innych.
Elżbieta Piotrowska – Gromniak prezes Stowarzyszenia „Rodzice w Edukacji” prezentowała stanowisko rodziców w sprawie zmian w Karcie Nauczyciela na konferencji prasowej w Ministerstwie Edukacji Narodowej w dn. 31 stycznia 2013r. W spotkaniu uczestniczyła Krystyna Szumilas minister edukacji narodowej oraz przedstawiciele nauczycielskich związków zawodowych i korporacji samorządowych.
Stanowisko Stowarzyszenia „Rodzice w Edukacji” w sprawie projektowanych zmian Karty Nauczyciela opiera się na misji organizacji skupionej wokół współkształtowania przez środowiska rodziców wysokiej jakości edukacji publicznej, budowaniu autorytetu i prestiżu zawodu nauczyciela oraz szerokiej autonomii szkoły , którą tworzą wszyscy jej uczestnicy czyli uczniowie, nauczyciele i rodzice.
W Polsce od niepamiętnych czasów szkoła jest własnością państwa. W demokratycznym państwie szkoła jest własnością społeczną.
Zdaniem Stowarzyszenia „Rodzice w Edukacji” polska szkoła potrzebuje dziś wolności i spokoju oraz przestrzeni do rozwoju. Potrzebuje też samorządności.
Silna samorządność rodziców wspiera szkołę, dostarcza informacji o potrzebach rodziców, dzieci i całej społeczności. Dzięki temu dzieci uczą się w związku z miejscem, w którym żyją, rodzice ze swoimi rozmaitymi kompetencjami wpierają nauczycieli. Autentyczna samorządność dziecięca wprowadza je w rzeczywistość demokracji, tworzy tą rzeczywistość- poprzez nawiązywanie żywych i wciąż dyskutowanych relacji pomiędzy nauczycielami, uczniami, rodzicami i innymi pracownikami szkoły- na zasadach poszanowania praw każdej z tych grup. Szkoła staje się wówczas „kuźnią” demokracji.
Stowarzyszenie „Rodzice dla Edukacji” reprezentuje krytyczne stanowisko wobec regulacji, procedur i przebiegu konkursów na dyrektora szkoły według zapisów art. 36 Ustawy o systemie oświaty z dnia 7 września 1999 roku. Obecnie obowiązujące regulacje prawne minimalizują wpływ środowiska szkoły na wybór osoby pełniącej kluczowe stanowisko w jednostce poprzez następujące deficyty:
1. Ograniczenie parytetu środowiska do 2 głosów (1 głos Rady Rodziców i 1 głos Rady Pedagogicznej) wobec 8 głosów środowisk zewnętrznych wobec codziennej rzeczywistości szkolnej.
2. Brak transparencji w kryteriach wyboru kandydata na dyrektora szkoły: brak jawnych i ogólnodostępnych wytycznych reprezentowanych środowisk dotyczących oceny przedstawianej koncepcji i kandydata.
