Warszawa programuje
8 października 2014r. ruszył projekt pt. „Pączki w programowaniu – wykorzystanie programowania w jęz. Scratch w rozwijaniu umiejętności logiczno – matematycznych” organizowany przez Stowarzyszenie „Rodzice w Edukacji” we współpracy z m.st. Warszawa oraz Ośrodkiem Edukacji Informatycznej i Zastosowań Komputerów w Warszawie.
Projekt, wpisany do priorytetów edukacyjnych m.st. Warszawy, skierowany jest do nauczycieli, uczniów i rodziców warszawskich szkół podstawowych. Wychodzi on naprzeciw poszukiwaniom innowacyjnych rozwiązań metodycznych i edukacyjnych oraz wypracowaniu zmiany społecznego nastawienia do matematyki i włączania uczniów, rodziców i nauczycieli, działających razem, w aktywne uczenie się i upowszechnianie programowania w języku Scratch, w celu rozwijania i wspierania kompetencji logiczno – matematycznych uczniów.
O zaletach czytania dzieciom nie trzeba nikogo przekonywać. Także korzyści płynące z tworzenia własnych książeczek są łatwe od odgadnięcia. Jest to przede wszystkim świetna zabawa – któż z nas tego nie próbował, wykorzystując zgięte w pół kartki wyrwane z zeszytu? Utrwalanie i ilustrowanie wymyślonych przez siebie historii rozwija sprawność pisania i czytania, zwiększa znajomość słownictwa i struktur gramatycznych, ćwiczy umiejętność redagowania tekstu i poprawiania własnych błędów, rozwija wyobraźnię i zachęca do czytania. Oczywiście książeczkę można napisać także w języku obcym, co dodatkowo poprawia jego znajomość.
„Posprzątaj swój pokój”, „wynieś śmieci”, „umyj zęby” – wiele tego typu próśb i poleceń pada niemalże codziennie w naszej domowej rzeczywistości. Słowa te często spotykają się z odpowiedziami: „nie chce mi się”, „czy mogę później?”, „nie umiem sam”, „jestem w trakcie gry, nie teraz”. Reagujemy często rezygnacją: w końcu sami wynosimy śmieci i – w obawie, że spóźnimy się do pracy – pośpiesznie zawiązujemy sznurowadła butów naszego dziecka, zamykając mu tym samym drogę do budowania poczucia odpowiedzialności i samodzielności.
Gdybym grał w skojarzenia, na hasło „obywatelska” odpowiedziałbym – milicja. To mój bagaż z czasów dzieciństwa. Nie sądzę, żeby któryś z dzisiejszych uczniów miał więcej niż mgliste pojęcie o czym mówię, ale na wszelki wypadek warto wyrobić w nich innego rodzaju skojarzenie. Dziś chcę was zaciekawić obywatelską, ale nauką.
W artykule pt. 
„Hej! Tu Wojtek, też mam 12 lat” – z pewnością nie tylko mnie zapadł w pamięć ten kadr z reklamy społecznej – opasła sylwetka dorosłego mężczyzny w przykrótkim podkoszulku, wystukującego te słowa na klawiaturze. Słowa skierowane do dziecka, które ufnie poszukuje przyjaciół w Internecie. Obrazek z tej kampanii to bardzo udana wizualizacja koszmaru rodzica – na moje ufne i ciekawe świata dziecko czyha milion pułapek. Jak więc mam chronić własne dziecko, żeby unikało sytuacji niosących zagrożenie, ale korzystało z bogactwa wiedzy i rozrywki, którą oferuje globalna sieć?
Okna mają to do siebie, że mogą wpuścić zarówno powiew świeżego powietrza, jak i złodzieja (lub zapach z pobliskiego wysypiska śmieci). Oczywiście okno można zabezpieczyć tak, by nasz dom przypominał trudną do zdobycia twierdzę. Wstawiamy kraty, rolety antywłamaniowe, instalujemy alarm, kupujemy psa i uczulamy sąsiadów. Mamy poczucie bezpieczeństwa.